Znani wirtuozi gry na instrumentach smyczkowych

Domenico Carlo Maria Dragonetti urodzony 9 kwietnia 1763 roku to znany wirtuoz kontrabasu. Przez trzydzieści lat pojawiał się w Operze Buffa, Kaplicy Świętego Marka i Teatrze Wielkim. Nie opuszczając rodzinnego kraju zyskał sobie opinię wspaniałego muzyka znanego na terenie całej Europy. Początkowo Domenico rezygnował z ofert pracy poza Wenecją, jednak ostatecznie przeniósł się do Londynu, gdzie podjął się pracy w orkiestrze Teatru Królewskiego. Znany był ze współpracy z Ludwikiem van Beethovenem, któremu zaprezentował osobiście możliwości kontrabasu w utworach solowych. Dragonetti znany jest także ze stworzenia „smyczka Dragonettiego”, którego budowę zmieniał przez całe życie. Jego niepowtarzalny styl kojarzony jest z dużymi i silnymi dłońmi i palcami, które ułatwiały mu grę na wyższym mostku oraz dwa razy większą, w przeciwieństwie do instrumentów innych artystów, odległością strun od podstrunnicy. Artysta grał na instrumencie wszystkimi pięcioma palcami, co w wówczas nie należało do częstych przypadków. Domenico nie rezygnował z gry na kontrabasie, wciąż wierząc w tkwiący w nim potencjał, pomimo tego, że w epoce, w której żył rola instrumentu ograniczała się jedynie do utrzymywania spójności brzmienia oraz wyrównywania tempa muzyki.

Niccolo Paganini to urodzony 27 października 1782 roku w Genui włoski skrzypek, altowiolista i kompozytor. Nazwisko wirtuoza instrumentu znane było w całej Europie. Swoje podróże po świecie rozpoczął w roku 1828, co przyniosło mu ogromny sukces. Zdobył popularność w Austrii, Anglii, Niemczech i we Francji. Multiinstrumentalista przykuwał uwagę nie tylko swoją nieopisaną umiejętnością gry, ale także swoim zachowaniem poza sceną. Jego występy, podczas których wykonywał jedynie własne utwory, były pożądane i wyczekiwane, ilekroć zasiadał do gry na instrumencie, publika słuchała płynących brzmień jak urzeczona. Wielokrotnie próbowano zbadać źródło nieobliczalnego talentu Niccolo, jednak nigdy nie udało się wskazać jednoznacznego powodu jego sukcesów. Lekarze twierdzili, że to wklęsły obojczyk umożliwiał mu dogodne utrzymanie skrzypiec. Inni doszukiwali się przyczyny w innym prowadzeniu smyczka, czy specyficznym strojeniu skrzypiec. Artysta był twórcą chwytu Paganinego, będącego przeciwieństwem chwytu Geminianiego. Preferowanym przez niego instrumentem były skrzypce z roku 1741.

Max Rostal urodził się 7 sierpnia 1906 roku w Cieszynie w rodzinie żydowskiego kupca. Swoją przygodę ze skrzypcami rozpoczął już jako pięciolatek. Początkowo kształcił się pod okiem Henriego A. Troucka, ukończył także muzyczną szkołę Otokara Slawika i Michaela Pogrobińskiego. Tuż po prestiżowym występie dla Franciszka Józefa I przeniósł się do Austrii, gdzie uczył się gry na instrumencie pod okiem Franza Suchego, a także w Wyższej Szkole Muzycznej w Austrii. Kolejnym przystankiem był Berlin, gdzie edukował go profesor Karl Flesch oraz profesorowie z Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Niedługo potem rozpoczęło się dla niego pasmo licznych wygranych w konkursach oraz koncertów i nagrań. Dzięki temu okrzyknięty został „cieszyńskim Paganinim”. Renoma pozwoliła mu na objęcie stanowiska profesora w niemieckiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, brytyjskiej Guildhall School of Music and Drama, oraz Wyższej Szkole muzycznej w Kolonii. Jako pedagog kształcił wielu cenionych muzyków. W roku 1971 roku utworzył Międzynarodowe Stowarzyszenie Nauczycieli Gry na Skrzypcach im. Maxa Rostala. Skrzypek zmarł w przeddzień swoich urodzin, 6 sierpnia 1991 roku w Bernie.

Mścisław Rostropowicz to urodzony 27 marca 1927 roku w Baku w Azerbejdżanie wiolonczelista i pedagog. Przygodę z instrumentami rozpoczął w wieku lat czterech od opanowania gry na fortepianie. Wkrótce zainteresował się wiolonczelą. W roku 1943 stał się uczniem Konserwatorium Moskiewskiego, w którym objął posadę profesora już siedemnaście lat później. Oprócz działalności artystycznej Rostropowicz kojarzony jest także z działaniami na rzecz demokratycznych wartości. W roku 1970, w skutek pomocy Aleksandrowi Sołżenicynowi, pozbawiony został paszportu. Cztery lata później opuścił ZSRR. W międzyczasie pełnił rolę dyrektora artystycznego w National Symphony Orchestra w Waszyngtonie. Za to również odebrano mu obywatelstwo, które uzyskał ponownie dopiero szesnaście lat po tym zdarzeniu. Jako wiolonczelista artysta zapracował sobie na renomę dzięki unikalnemu talentowi oraz współpracy z wieloma cenionymi artystami dwudziestego wieku, którzy często tworzyli utwory przeznaczone dla jego instrumentu. Pełnił rolę dyrygenta orkiestr operowych i symfonicznych. W roku 1984 jego umiejętności docenione zostały podczas wręczania nagród Grammy. Artysta zmarł 27 kwietnia 2007 roku. Pozostawił po sobie opinię jednego z najbardziej cenionych i znanych muzyków dwudziestego wieku. Stał się inspiracją dla wielu kompozytorów – w tym Szostakowicz i Pendereckiego.

Jurij Baszmet urodził się 24 stycznia 1953 roku w Rostowie nad Donem. Popularnośc uzyskał dzięki swojemu unikalnemu talentowi gry na altówce. Umiejętność tą uzyskał kształcąc się w szkole muzycznej we Lwowie. W roku 1972 stał się posiadaczem instrumentu Paolo Testorego z osiemnastego wieku. Po ukończeniu szkół stał się laureatem wielu nagród muzycznych – w tym podczas koncertu w Budapeszcie oraz Monachium. Jako dyrygent zadebiutował w roku 1985, występując wraz z orkiestrą kameralną Solistów Moskwy. W Rosji, na Ukrainie oraz we Włoszech odznaczony został Orderem za Zasługi. Ponadto zyskał tytuł kawalera Legii Honorowej we Francji.