W budowie instrumentów smyczkowych wyróżnić można pudło rezonansowe. Jest to taka ich część, która współgra z wibratorem (strunami), powodując tym samym wzmocnienie dźwięku. Kolejnym elementem są struny. Ich zadaniem jest otrzymanie danej częstotliwości. Występują najczęściej w liczbie czterech sztuk, znajdują się przy podstrunnicy z gryfem, zakończonym śrubami, dzięki którym możliwe jest odpowiednie nastrojenie instrumentu i dokładne napięcie strun.
Technika gry na instrumentach smyczkowych opiera się na operowaniu smyczkiem za pomocą jednej ręki i przyciskaniem strun do podstrunnicy ręką drugą. Ma to na celu wydobycie brzmienia o pożądanej częstotliwości. Istnieje także możliwość uzyskania jej poprzez czubek palca lub paznokieć, co nie wymaga dociśnięcia struny do końca. Metoda ta zwana jest paznokciową. Wprowadzenie struny w wibrację możliwe jest poprzez
- legato – przesunięcie smyczka po strunie,
- spiccato – uderzenie w strunę włosiem,
- col legno – uderzenie struny drzewcem smyczka,
- pizzicato – delikatne szarpnięcie jej palcem,
- klang – mocne szarpnięcie struny, co wywołuje jej uderzenie o gryf.
